To czwarty krok w schemacie. Znów przyszła pora, żeby posłużyć się konkretami i włączyć osobę, z którą rozmawiamy. Na tym etapie formułujemy działania, jakie druga osoba może podjąć, by potrzeba (życzenie) zostały zaspokojone. W Porozumieniu bez Przemocy ważne jest rozróżnienie, jakim chcemy, aby drugi człowiek „był" od tego, co chcielibyśmy, aby „zrobił".
Określić, jakim chcemy, aby dany człowiek był nie jest niczym trudnym, na przykład „Chcę żebyś był lojalny..., wyrozumiały..., pomocny..." Dość łatwo jest również w niejasnych słowach określić co chcemy, aby druga osoba zrobiła, na przykład: „Chcę żebyś: - słuchał..., - docenił..., - okazał szacunek dla moich opinii..."
Zarówno proszenie drugiego człowieka, aby postępował w dany sposób, jak i używanie niejasnych sformułowań nie jest zbyt zrozumiałe dla „żyrafy". Istnieje ryzyko, że w odpowiedzi usłyszymy: „Ale ja przecież jestem lojalny...", lub „Przecież cię doceniam", albo „Rozumiem, ale..." Znów ryzykujemy, że stracimy wątek i ogarnie nas niemoc, ponieważ opuści nas wiara w to, że możemy osiągnąć zamierzone cele. Zależy to jednak od tego, że sami najczęściej nie jesteśmy pewni jakich działań druga osoba miałaby się podjąć, by zaspokojone mogły zostać same potrzeby.
Konkretne działania w Nonviolent Communication polegają na określeniu:
Co chcę, aby zostało zrobione?
Kto miałby to zrobić?
Kiedy chciałbym, aby do tego doszło?
Zdanie zakończmy zapytaniem odbiorcy, czy zechce podjąć się danego działania, albo prośbą o opisane jego reakcji na naszą propozycję. Zachęta współrozmówcy do reakcji na wypowiedzianą propozycję jest bardzo istotna, jeśli zależy nam na zbudowaniu dialogu. Jeśli ominiemy ten krok istnieje duże ryzyko, że zostaniemy odebrani jako wymagający i niechętnie słuchający innych. Ci zaś mogą poczuć niepewność co do tego, czy mogą wypowiadać własne opinie.
Przykład:
„Kiedy przychodzisz 20 minut później, niż się umawialiśmy, czuję się poirytowany, ponieważ
chciałbym w efektywny sposób wykorzystać czas.
...Chciałbym również, abyś obiecał, że zadzwonisz i nas poinformujesz następnym razem, kiedv będziesz się spóźniał. Czy moglibyśmy tak się umówić?
To właśnie są owe cztery etapy. Stanowią odpowiedź na cztery pytania:
- Co się dzieje i czego dotyczy nasza reakcja?
= Obserwacja - Co czujemy, gdy dana sytuacja ma miejsce?
= Uczucie - Czego byśmy sobie życzyli?
= Potrzeba - Co może zrobić drugi człowiek, aby zaspokoić to życzenie?
= Zapytanie
Jak zareaguje odbiorca? Czy zechce współdziałać w celu osiągnięcia porozumienia, czy mimo starań „żyrafy", by zakomunikować swoje potrzeby, poczuje się zaatakowany i zacznie się w jakiś sposób bronić, stając się zranioną ofiarą?
Oto kilka możliwych odpowiedzi „szakala":
- No dobrze, ty też czasami się spóźniasz!
- Autobus się spóźnił, to nie moja wina.
- Przestań się czepiać, to przecież tylko kilka minut.
- Dlaczego nie zaczęliście beze mnie?
- Rozumiem, że jesteś zły, ale ja...
- Tak, wiem, że jestem beznadziejny.
Lista ta mogłaby z łatwością ciągnąć się w nieskończoność.
